MEMPLEX – SOLO EXHIBITION AS LITANY TO THE ART INSTITUTION

Instytucjo o charakterze publicznym zajmująca się upowszechnianiem kultury, wysłuchaj nas.
Instytucjo w epoce postartystycznej, wysłuchaj nas.
Kuratorze, dyrektorze, pracowniku instytucji, zmiłuj się nad nami.
Duchu Sztuki, usłysz nas, w Tobie jest światło, które każdy mrok rozjaśni.

Litanie, błagania, żądania, roszczenia. Ugody, wyrzeczenia, kompromisy, przyrzeczenia.
Jesteśmy w stanie ciągłego, nieregulowanego jednorodnymi systemami ustalania zasad gry, jaką jest wystawianie dzieła artystycznego w przestrzeni galerii. Obszar ekspresji łączymy z obowiązkami prawnymi i tymi dotyczącymi finansów publicznych, administrując przy tym impresją, prowokacją i dematerializacją.

A jeśli byłoby tylko tak?
„Muzeum jest po to, żeby produkować produkty, produktem jest wystawa, dzieła sztuki są po to, aby na niej wisieć i stać, temat służy temu, żeby zdecydować, które powiesić i postawić, a zadaniem publiczności jest chodzić i je oglądać. System działa. Tylko po co?” [S. Szabłowski, Krakowska produkcja, 2018, https://www.dwutygodnik.com/artykul/7884-krakowska-produkcja.html].

Albo wyłącznie tak:
„Galeria sztuki to miejsce szczególne, w którym nie można nikomu i niczemu zaufać. Wchodzisz do budynku i od razu jakbyś wpadł w sidła. Nie możesz zaufać artyście, bo a nuż, robi sobie z Ciebie jaja. Tym bardziej nie można kuratorowi, bo to on zaaranżował wystawę, zaprosił artystów do współpracy i sam boryka się z krytyką instytucji, w której pracuje. Obsłudze, która poza dziełami pilnuje również gaśnic – z wiadomego powodu też nie” [Umerto Glucco, O galerii].

Albo zawsze tak:

Zrobiło się nieprzyjemnie, prawda? I dobrze. Wyprodukujmy obcość, aby rozwinąć świadomość tego, co nie działa i co uwiera. W wypadku projektu Post Noviki pomysł jest prosty: zmiana wyraźnie wertykalnej i autokratycznie zhierarchizowanej instytucji oraz jej metod działania powinna pójść w stronę większej elastyczności, uważności i kontemplacji każdej relacji.

Instytucjo, wytwarzająca żywą energię zdolną do przemian, przemień nas!

Post Noviki, kontynuacja projektowego studia Noviki, zainteresowani są tworzeniem alternatywnych ram dla działań eksplorujących projektowanie graficzne, praktykę kuratorską i wystawienniczą w post-artystycznym świecie. Pracują w obszarze zderzenia postkonceptualizmu i narzędzi opartych na technologii. Charakterystyczną cechą Post Noviki jest otwartość na wymianę z innymi dyscyplinami, funkcjonującymi poza oficjalnym rynkiem sztuki. Używają różnych narzędzi i mediów, tworząc druki, wideo i wirtualne obrazy, uczestniczą w dyskusjach panelowych, wygłaszają wykłady, kuratorują wystawy i prowadzą warsztaty.

Prace Post Noviki były publikowane między innymi w „IDPURE”, „Slanted”, Pretty Ugly: Visual Rebellion in Design, Introducing Cultural Identities. Byli zewnętrznymi doradcami w Królewskiej Akademii Sztuki w Hadze oraz w Warszawskiej Akademii Sztuk Pięknych. Prowadzą wykłady w szkołach artystycznych i uniwersytetach w Europie i Azji (między innymi warsztaty w Jan Van Eyck Academie w Maastricht, w Muzeum Sztuki Współczesnej w Teheranie, wykłady na uniwersytetach w Karlsruhe, Dortmundzie i Frankfurcie oraz na Biennale w Brnie).